14-12-2009 De gevallen pimpelmees
Vanmorgen vroeg, een bonk tegen het raam.
Een pimpelmees zat versuft achter de keukendeur. Alerte katten in de achtertuin. Snel een handdoekje en het pimpelmeesje opgeraapt. Zijn snaveltje stond open, hij zag er zielig uit. Een paar stuiptrekkinkjes en toen viel hij schuin opzij. O jee…
Eerste hulp bij dit soort ongevallen is om de vogel in een doos te plaatsen en warm, donker en rustig weg te zetten. Handdoekje en pimpelmees verdwenen in een doos, lekker naast de verwarming. Na tien minuutjes zat het meesje weer rechtop en alert in de doos.
Vogelopvang gebeld; “Hoe lang moet je wachten voordat je zeker weet dat het goed gaat?”. We konden het vogeltje langs brengen maar we wilden zelf graag afwachten of het beestje op zou knappen en dan in zijn eigen territorium weer vrij gelaten kon worden. We kregen het advies om wat water te geven en als het sterk genoeg was om te vliegen konden we hem los laten. Ik doopte mijn vinger in water en gracht de druppels naar het kleine, fragiele snaveltje. De pimpelmees was aandachtig, nieuwsgierig en absoluut niet bang. Twee kleine kraaloogjes keken me alert aan. Het snaveltje nam het water dankbaar op. Het kleine meesje begon te fladderen en greep zich met zijn pootjes vast aan mijn vingers.
Ik vond het heel bijzonder; zo’n klein en teer wezentje dat zonder angst op je hand gaat zitten. Het leek wel of de pimpel in de gaten had dat we hem geen kwaad wilden doen maar hem juist hielpen. Hij bleek weer zo goed te zijn opgeknapt dat hij naar de rand van het raampje boven de voordeur kon vliegen. Maar door dat raampje kon hij niet naar buiten…
Trap gepakt en de pimpelmees voorzichtig vast gepakt. Vloog gelijk weer naar de rand voor het raam… Nogmaals gepakt, nu lukte het om het ukje wat langer vast te houden zodat hij door de deuropening en onder het afdakje door weg kon vliegen. Een vrolijk deuntje volgde gelijk; hij was blij dat hij weer gezond en veilig buiten was!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten